RUH - EYMEN TAPAR

RUH

Değerini bil
İlmek ilmek hüzün işlenmiştir bu topraklara 
Nice aşklar kanat çırpmış
Yollarda cesetleri olan küçük kuşlar 
Ne de güzel mücadele etmemiş miydi?
Artık uçmasalar bile
O güzellikleri sanki uçurmuyor mu onları
Ne kayıplar yaşanmıştır
Ne kavgalar, ne yalanlar, ne yanılmalar
Bir ortamda binbir insan; neler var, neler var...
Sen ne anlarsın, düşünüp taşınmadan?

Sen ne anlayacaksın kaybedeni
Mazlumu ve iyiliği
Dara düşmüş insanı
Umudu ve umutsuzluğu 
Nefsine saplamış kendini
Toprağa saplanmış mezarlar 
Gökleri anlamaz
Gözlerini göğe yöneltmekten başka 

Onlar ne bilsin 
İyiliği ve onun değerini 
Yardım etmeyi ve düzeni 
Ruhu tek kendinde sanan
Bir diğerini anlamaz

Neyini anlayacaklar huzurdan
Bir evrene bakıp ondaki sakinlikten 
Ne alacaklar? Bu evrenden 
Hastalar mı yoksa ısrarları mı hastalıklı
Aklı neye yemin etmiş de kendini neye adamış
Bu gittiği yol bir arayış mı?
Yoksa ısrarlı bir tatmin olamayış mı 
Bir dert mi diğer insanlara 
Onlarla arasında bir mevzu var
Sanki içten içe bir şeyler düşünüyor da
İstemediklerinin başına gelmesinden
Kendinden tezahür eden bir rahatsızlık var 

İnsan, sen bir şeysin 
Öyle ki, ben 
Kimseyle konuşmuyorum 
Ama ne kadar da çok kişiyle konuşuyorum ara sıra 
Öyle ki, sen
Bir arkadaşınla mı konuşursun 
Yoksa bir ülkeyle mi
Derdiniz nereye kadar uzanır 
Uyumadan evvel yatağa kadar mı
Uyanmadan evvel mahşere kadar mı 
İnsan, öyle bir şey ki
Serilir önüne cennetler 
Ve çeker dibine doğru zebaniler 

İnsan, öyle bir varlık
Yerine duruyor ve yaşıyor
Ama neydi "insan"
Bir düşüncede "adlandırılmış" anlamlandırmak mı
Neymiş o insan 
İki düşünceden birine varmış 
İki düşünceden birine mükafatlandırmak mı?

Yağmur yağar da yaş akar bulutlardan
Bulutlar, toprakla dertleşiyor sanarsın 
Oysaki bütün evren derdini anlatıyor
Ve tesbih ediyor Allah'ı

Eymen Tapar