İNSANOĞLU
İnsanlaştı insanoğlu.
İki ayağının, üstüne çıktı insanoğlu.
Üretmeye başladı insanoğlu, tükettiğinden azını.
Türküler çığırdı insanoğlu,
Sonra kırdı sazını
Para üretti insanoğlu ve kendi ürettiğiyle, pazarladı kendi ırkını.
Hep üretti insanoğlu hiç fayda göremedi.
Verdi yine en büyük zararı kendine, insanoğlu.
İnsanoğlu! Ona bu dünya zindan oldu.
Karnı doydu, aç kaldı gözü.
Tutamadı, verdiği hiçbir sözü.
Kavrayamadı, işin özünü.
Kendini zindanın efendisi, sandı insanoğlu ta ki bir gardiyan açınca uzaya kapı, kaldırınca copu, indirdi sırtına o copu.
Kördü göremedi, insanoğlu hep zanneder yaptıklarını doğru.
70 yıl içinde yaklaşırken ölüme, hırsından kazanmaya çalıştı insanoğlu.
Öldü insanoğlu ve bir baktı ki, boşa gitti ömrü.
Ölenleri gördü kardeşleri ar etmedi, açgözlü, sözde medeni, yamyam insanoğlu.
Kendi ağabeyinin etini yedi akbaba misali, doymadı doyamadı insanoğlu.
Pis, kibirli, ahmak bir insanoğlu.
Unutma! İnsanoğlu her şeyin var sonu, asıl doğru.
İki ayağının, üstüne çıktı insanoğlu.
Üretmeye başladı insanoğlu, tükettiğinden azını.
Türküler çığırdı insanoğlu,
Sonra kırdı sazını
Para üretti insanoğlu ve kendi ürettiğiyle, pazarladı kendi ırkını.
Hep üretti insanoğlu hiç fayda göremedi.
Verdi yine en büyük zararı kendine, insanoğlu.
İnsanoğlu! Ona bu dünya zindan oldu.
Karnı doydu, aç kaldı gözü.
Tutamadı, verdiği hiçbir sözü.
Kavrayamadı, işin özünü.
Kendini zindanın efendisi, sandı insanoğlu ta ki bir gardiyan açınca uzaya kapı, kaldırınca copu, indirdi sırtına o copu.
Kördü göremedi, insanoğlu hep zanneder yaptıklarını doğru.
70 yıl içinde yaklaşırken ölüme, hırsından kazanmaya çalıştı insanoğlu.
Öldü insanoğlu ve bir baktı ki, boşa gitti ömrü.
Ölenleri gördü kardeşleri ar etmedi, açgözlü, sözde medeni, yamyam insanoğlu.
Kendi ağabeyinin etini yedi akbaba misali, doymadı doyamadı insanoğlu.
Pis, kibirli, ahmak bir insanoğlu.
Unutma! İnsanoğlu her şeyin var sonu, asıl doğru.
Yunus Yüksel