UYKUSUZLUK DENEYİ
Gün 1: Uykuyu pek sevmem, hatta günü 24 saat yaşayıp uyku olmadan hayata kalabilmek hayalimdir. Bu yüzden kendi üstümde uykusuzluk deneyi yapmaya başladım. Kalktım gayet zindeyim, günün ilk ışıkları, aydınlık hiç güzel değil. Hep karanlığı seven taraftan oldum. Müziklere eşlik ederek durağa kadar enerji dolu gittim. Otobüsü beklerken epey sıkıldım, derslerde çok başarılıydım, eve döndüğümde üstüme garip bir ağırlık çöktü, biraz daha bekledim ;geceyi kitap okuyup şiir yazarak değerlendirdim. İlk 24 saat bitti. Sadece hafif göz yanmaları ve sebepsizce yaş döken gözler gayet iyi gidiyor. Kafein oranını fazla tutuğum için baş ağrısı çektim. Neyse ki müzikle yatıştırabildim.
Gün 2: Tekrar okulla ev arası mekik dokudum. İğrenç bir hayat. Evet paradoks gibi resmen. Sert bir kahve yaptım. Beni kendime getirir sanıyordum ama kahveden sonra iyice halsizlik bastırdı. Tüm geceyi eğlenceli videolar, oyunlar ve oyun koluyla geçirdim. Bazen kitap okumaya küstüğüm de olur böyle zamanlarda bol bol eğlenip eğlenmekten sıkılırım ki tekrar eski lanet hayatıma devam edeyim. İkinci gün sandığımdan daha kötüydü buna alışkın olmama rağmen epey yorucuydu. Kendimi güçsüz hissediyorum.
Gün 3: Saçma bir şekilde boğazıma kadar enerji doluyum. Nedeni yok ama bu iyi bir şey olmalı. Ses duymakta değil de anlamakta zorlanmaya başladım. Duyduklarımı idrak etmeyip sadece güldüm evet her şey komik ve güzel geldi, bugün kussaydım rengarenk olurdu herhalde. Epey eğlendim akşam maça gittim ve gayet iyi performans verdim. Şaşırdım. Ama küçük bir sorun var rüyada gibi her şey buhulu camdan bir şeyler izlemek gibi geliyor. Gerçeklik algım epey zayıfladı.
Gün 4: Etrafımdaki insanlar hakkında hep kötü şeyler düşünmeye başladım. Hatta sinir ve iğrenme dışında hissettiğim bir şey yok. Sadece aşırı agresif bir gündü aniden bağırıp çağırdığım anlar oldu. Arkadaşlarımı epey kırmış olmalıyım. Galiba bunu yapmamalıydım, iyi bir fikir değildi. Ellerim de hafif bir titreme hep vardı, kansızlık ve vitamin eksikliğinden dolayı bu titreme artış gösterdi ve ellerim tamamen cepte durdu. Gözlerim kanlandı artık dayanmayacak gibiler, onları zorlamalımıyım bilmiyorum.
Gün 5: Bunu yapmak istemiyorum. Evet, evet istemiyorum. Beşinci gün tamamen rezaletti. Durup dururken güldüm ve beynimin içindeki benle konuştum. Dışardan kesinlikle deli gibi görünmüş olmalıyım. Gerçeklik algım falan kalmadı ruhsuz beden gibiyim; duygu yok, heyecan yok, huzursuz bir surat ve mosmor gözaltları var. Yapmayın bunu denemeyin. Galiba eski ben yok.
Yunus Yüksel