Karın Ağrısıyla Yazdığım Yazı
Kültür akla önem vermez. Akıllı bir fikrin teşvik edildiği bir ortam yoktur. Tutarlı düşüncelerin amaçlandığı bir arayış yoktur.
Söz gelimi kendi kendisinin tutarlı düşüncelere sahip olduğunu düşünen bir genç kendi kendisine hapsedilir. Oysaki onun motivasyonu insanların gerçekten de tutarlılığı aradığı düşüncesi olsa da bu başka katmanların ve başka sınıfların tutarlılığıdır.
Kendisi için yaşayan her şey gibi kültür de kendisi için olmadığı takdirde akılla ilgilenmez. Doğruluğu idare etmeye çalışan kişi doğruyu kendisi için mi ya da kendisini doğruluk için mi uyguluyordur? İşte bu "kendisi için" olan kısımda güçlü bir politika başlar.
Doğruluğa verilen ilgisiz tepki akla verilen ilgisiz tepkiden dolayıdır. Bütün düzen, anlam ve her şeyi ifade eden şey akılsa, akılsız şeyler bütün düzensiz, anlamsız ve hiç bir şeylerdir.
Çevremizdeki insanlar yıkımı kendi içlerinde taşıyor. Eğer zulümler olmasaydı insanlar çatışırdı çünkü birbirlerini korkutmaz, ezmezler ve hak iddia ettikleri için haklarını haklı gördükleri şekilde korurlardı. Herkes birbirine denk olsaydı açgözlülük uğruna, kıtlıktan yani kaynakların azlığından dolayı kavgalar ve savaşlar çıkardı. "Fazlasını kim istemez?"
Demek ki insanlardan birer ikişer tanesi hepsinin istekleri, yani hayalleri üzerinden güçlü olmalı ve diğerlerini ezerek dizginlemelidir.
İşte akıl çıkmazın bu olduğunu öngörüp insanları yeterli böylece mutmain olmaya yönlendiriyor. Fakat insanlar birbirlerini aldatıp güçten düşürüyor ve ziyan ediyor, sonrasında akıllı olduğunu iddia ediyor.
Aklın yapısı gereği yol ve yöntem kazanır ve aklın yapısı gereği daha akıllı görünen şey, uyumsuzsa kaybeder.
Aklım çırpınmaya gerek yok derken, içimdeki o sosyal siyaset endişe etmene gerek var diyor.
Muhtemelen kaç zaman sonra insanlar daha soyut ve anlayışlı olacak. Böylece sorunları çözecek. Fakat bunun önünde birtakım engeller var.
Eymen Tapar