Güzel Ölümler
Borcum vardı bir ömür ve elemler dikiliydi parmak uçlarıma.
Bense güzel ölümün peşinde hâlâ.
Geriye kalanların ahı mı olur dersiniz;
Her gece içime içime batan kimsesizlik.
Ve dikenleri; gülünkinden daha cefakar bir yalnızlık.
Halbuki hiç kimse değildim ben
Hiç kimdi?
Öyle cüretkar biri de değildim.
Güzel ölmüştüm sadece...
Hangi ömür bana yeterdi ki zaten.
Gözyaşında gemiler batıran bir ben, ve o bene ölümüne sadık bir kaç okyanus.
Depresif hallerim vardı anneme göre,
Ve dolayısıyla depresyondaydım da.
Güzel ölürmüş öyle insanlar.
Ne kadar doğru bilmiyorum ama çok duydum bunu.
Güzel ölürlermiş, çünkü hiçbir kelam boğazlarına yuva kurmazmış.
Bir beyaz kağıt yetermiş ölmeye desenize o zaman.
Güzel öleceğim evet...
Kağıtlara andolsun ki
Güzel öleceğim!
Ebrar Demirel