Köklerden Gelen Boşluk
İnsan ne kadar varsa bir o kadar da yokmuş aslında. Ne kadar çok hissedersek birini, o kadar çok hissetmeyiz en sonunda. Yokluğunda o kadar boş kalır ki doldurduğu yer; biz hissedemeyince onun sevgisini, o zaman anlarız bizim için bir zamanlar ne kadar var olduğunu. En derinlerde bile köklenen ağaçları düşünün. O kadar derine inmiştir ki kökleri, günün birinde biz onu oradan çıkarttığımızda kocaman bir boşluk karşılar bizi o köklerin yerinde. İnsan da böyledir işte; birinde ne kadar çok kök salarsa, gittiğinde o kadar çok boşluk bırakır. Birini bu kadar köklendirmek doğru mudur ki? gitmeye meyillilerse neden gelirler bize? bazen hissederiz gideceklerini, gitmesinler diye çabalarız ama nafile. Birileri için kıymetli hale gelip sonra hiçbir şey yaşanmamış çekip gitmek kolay gelir bazılarına ama biz hala çabalarız gitmemeleri için. Onca çabamıza rağmen biter bazı şeyler. Biteceğini bildiğimiz şeylere tutunmak için ne kadar çok çabalıyoruz değil mi? yüzümüzde acı verici buruk bir gülümsemeyle ve içimizi saran kocaman bir boşluk hissiyle uğurlayalım gidenleri. Alışalım gidişlerine. Zaten öyle mahluklarız ki alışmaktan korksak da alışıyoruz her şeye.
Ayşenaz Efe