Gecenin Ufkunda Başkaldıralım
Mavzerlerle şehrimiz kuşatılırken korkmayan gözlerin,
Şimdi bana bakarken mi korkar oldular?
Buram buram kan kokarken sokaklar
Kekikleri biz ufalayıp saçmadık mı dört bir yana
Ey dostlar! Biz değil miydik inanan soğuk mevsimin başlangıcına?
Haydutlar yüzümüze baka baka çaldılar sazımızı,
Tellerinden örgüler yaptılar etrafımıza
Bizler artık sadece ıslıklara kaldık
Sade, kuru ve ritimsiz.
Hatırlar mısın sevgilim kuzeydeki tepeden taşlar toplardık,
Ardından uzaklara fırlatırdık.
İşte o taşları bir bir kendimize atmalıydık, çamur izlerini tırnaklarımızda bırakarak.
Toz içinde kalmış üstümüzü silkelemeden,
Göklerden düşen yıldızları terli avcumuzda parçaladık.
Şimdi ağzımda mayhoş bir tat var nerden geldiğini bilmediğim,
Belki eski dosttan belki işittiğim o ekşi sözlerden kalan.
Defterin boş sayfalarını bile yırtıp attım artık.
Bir yanım bitap düşmüş bir yanım hırçın.
Bunlar, bütün bunlar olabildiği kadar saçma, olabildiği kadar beyhude.
Bizler oldukça avanak oldukça yürekten oldukça da realist adamlardık aslında.
Riyakâr vakalara mı avlandık,
Hasımlar mı kapımıza dayandı, bilmiyorum.
Ne kadar da ruhsuz kalmışız, ne kadar da is kaplamış yüreklerimizi.
Bu duman bu alev gazabımızın şerri mi yoksa?
Söylesene şimdi is kaplı yüreğimden öpebilecek misin sevgilim?
Mezar taşıma adım yazılmasın olur mu?
Ben senim, sen bensin.
Hiç anlayamadığımız kadar anlayalım birbirimizi,
Hiç yaşayamadığımız kadar yaşayalım
En içimizden hissedelim,
En eşkiya arzularımızla hissedelim.
Ve o içinde büyütüp bıraktığın soluk sadece senin olmasın olur mu?
Benim de olsun. Onun da olsun. Şunun da olsun.
Ama olsun...
Titreyen sesimi duyuyor musun, sevgilim?
Sesimin titrekliğinde inanmış çocukların hırsı,
evladını sarıp sarmalayan babanın telaşı,
bilmediği bir şehirde kaybolmuş küçük kızın korkusu yatıyor.
Son bir kez olsun kulağına fısıldamak isterim.
Son bir kez.
Ve bil ki sesim titremezse kaybetmişizdir
İnancımızı, heyecanımızı, haklı isyanımızı, yiğitliğimizi...
Bir bakımdan her şeyimizi.
Gecenin ufkunda başkaldıralım sevgilim,
Sessiz kalmanın haklı tarafı kalmadı.
Şiyar Özdemir