Bir El Uzanır Uzak Baharlardan
Doğuyor güneş yine bir yerlerden,
Kuzgunlar yağmalarken bostanlarımızı.
Bizler okşuyoruz başını kargaların.
Yedi düvel yedi kıtayız,
Tutunmuşuz yakasına yaşamanın.
Hıncahınç hücumdalar büyük ordular,
Adımları yankılanıyor kulaklarda,
Ve göklerden yağan ulu bir telaş var.
Ama bakın, bu da neyin nesi?
Ellerinde kılıç yok, hançer yok, mızrak yok!
Bu ne vurdumduymazlık, bu ne hâl?!
Ellerinde papatya ve dillerinde türküler…
Bu ne tezatlık bu ne han?!
Ardından rüzgar eser usul usul,
Bir el uzanır uzak baharlardan.
Başaklar da boyun eğer rüzgarlara,
Akarsular dövüşürken nice kayalarla…
Rüzgar esti, bir karahindiba koptu.
Koca denizde bir sandal,
İçinde sallanan bir yolcu.
Uçtu uçtu sandaldakinin burnuna kondu.
Sallandı sallandı ve durdu.
Ama kızgın dalgalarda değil;
Bir tükürükte boğuldu.
Küçük çocuklar atıyor naralar,
Elleri yaşamın soğukluğunda üşümüş.
Önlerinde eğildi yüce bir dev,
Baharın kokusu devin üstüne sinmiş.
Ceplerinde güller,
Dilinde bir söz söylenmeyi bekler.
"Doludizgin kaçmayın bu diyarlardan,
Girdaptaki düzeniz biz, ırmaklarda çağlayan."
Şiyar Özdemir