TANRILARIN GERÇEKLİĞİ
Mitoloji hemen hemen herkesin hayatının bir
yerine yerleşmiştir. Mitoloji ailemizin bizlere anlattığı hikayelerden, okulda
işlediğimiz tarih ve edebiyat derslerinden ve hatta izlediğim süpAer kahraman filmlerinden karşımıza çıkmış ve çıkmaya devam etmektedir.
Aradan binlerce yıl geçse bile antik hikayeler şöyle ya da böyle anlatılmaya
devam edecektir. İnsanlar yaşadıkça bu hikayeler anlatılacak ve nesilden nesle
aktarılacak.
Mitolojik hikayelerin gerçekliği söz konusu
olduğunda insanlar bunların ya batıl inançlı kimselerin yazdığı deli saçmaları
olduğunu ya da antik çağın abartılı edebi eserleri olduğunu savunur. Bir
noktaya kadar ikisi de doğrudur. Nasıl günümüzde abartılı, fantastik hikayeler
kaleme alınıyorsa antik çağlarda da insanlar çılgın hikayeler yazıyorlardı.
Peki ya bu hikayeler, bu tanrılar tam anlamıyla abartılı bir hayal gücünün mü
parçası, işin içinde bir mantık var mi ? Bu mitolojik varlıkların gerçeklikle
hiç alakaları yok mu ? Cevap su, evet, gerçeklikle bir bağları var. Hatta bu
sadece basit bağ da değil, bahsi geçen çoğu mitolojik tanrı gerçek, sadece
düşündüğünüz şekilde değil.
Nasıl
gerçek oluyor bu tanrılar ? Yoksa Zeus göklerde yaşıyor da bizim mi haberimiz
yok. Burada asıl sorulması gereken bunlar gerçekten tanrılar mi ? Bu soruyu yanıtlamak
için gelin az önce bahsettiğim baş tanrı Zeus'a bir göz atalım.
Öncelikle Zeus ne demek ? Bunun için çok
eskiye gitmemiz gerekiyor, milattan önce 4000'e, Proto Hint-Avrupa dilinin doğduğu
zamana. Proto Hint-Avrupa(kısaca PHA) dili tüm Avrupa'nın , çoğu Anadolu
medeniyetinin ve Hint kültürünün atasıdır, tüm bu diller ve kültürler şöyle ya
da böyle PHA'a kültürüne bağlıdır.
Yunancada buna dahildir. Bu antik dilden günümüze kadar neredeyse hiç
bozulmadan gelen kelimeler bile vardır, ufak anlam değişikliği dışında bu
kelimler 5000 yıllık ömürlerine göre hala ilk günkü gibi Avrupalılar tarafından
konuşulmaktadır, ve Zeus bunlardan biridir. Zeus kelimesinin kötü Dyḗus'tür.
Latin dillerinde de karşımıza çıkan Deus ile aynı yerden gelmektedir ve gök,
parlaklık veya ışıltı anlamına gelir. Antik Yunan diline ise bu Zeus olarak
geçmiştir, Zeus gök demektir. Yani antik çağın Yunanları gökteki kaslı bir
adama tapmıyordu, onlar göğe ve göğün getirdiği her şeye tapıyordu.
Peki ya
başka tanrılar ? Hadi şimdi de Germanik dünyaya geçiş yapalım ve baş tanrı
Odin, veya Wodan, ile tanışalım. Baş tanrı diyorum ama eski Germenler inandıkları
varlıklara tanrı demiyordu, onlar Aesir yani ruh anlamına gelen kelimeyi kullanıyorlardı.
Odin kelimesi ise yine aynı kökten, PHA dilinden geliyor, daha doğrusu ona bağlı
Proto Germanik dilden. Odin'in adı her zaman Odin değildi, Saxonlar hala Kıta
Avrupası'ndayken adı Woden'di. Woden ise Wodanaz veya Woutanaz'dı. Yine deus
gibi Woutanaz'da hala Alman dilinde hayatta, ama ne sıklıkla kullanıyorlar
meçhul. Anlamı ise öfke, heyecan ve güç. Eski Germenlere göre bilgeliğin ve
soyluluğun yolu öfkeden ve onun kontrolünden geliyor olabilir, sonuçta savaşçı
bir toplumdan daha azı beklenmez. Ayrıca Thor, kendisi tahmin edeceğiniz gibi
Thunder yani yıldırımdan geliyor.
Kısacası antik insanların inancı bizim tahminimizden biraz daha fazla. Evet bu anlamlar sonrasında onlar tarafından insanlaştırılmış ve hayal güçlerinde vücut bulmuş olabilir ama onlar aslında farklı yerlerdeydi. Gök yüzü antik Avrupalılar için belki de bir tanrı kadar önemliydi ve öyle olmalıydı, sonuçta yağmur yağmaz ve güneş açmazsa hayatları sona erecekti. Sürekli savaşan bir kabile için öfke ve heyecan yemek ve sudan daha önemliydi yoksa savaşamazlardı, zayıflık bir seçenek değildi. Sadece en öfkeli savaşçılar hayatta kalıp yaşlı ve bilge adamlar olabilirlerdi, sadece yağmurun ve güneşin önemini keşfedenler tarımla uğraşabilirdi, inandıkları varlıklar onların hayatlarının en büyük parçalarıydı .
Sevgili dostlarım kısacası antik çağın tanrıları gerçek ve hayatta. Onlar gökyüzünde yaşayan kaslı ve havalı adamlar değil, onlar gökyüzü.