Dönüm Noktalarının Yarattığı Prangalar...
Ruhumla başbaşa kaldığım zamanlarda dönüşüyorum çokça. Kabullendirmeye çalıştıkları doğruları, kendi değer yargıları, kurmaca yaşamın getirdiği çokça zorluk. Aidiyet hissiyle başa çıkamıyorum. Nereli olsam çizgilerimin hitap ettiği kesim daralıyor. Ben ise kendime yarattığım kafeste kalıyorum. Bunca tek noktaya odaklanmışların arasında dönüp dünyaya bakmakta zorlanıyorum. Savaşlar, pembe hayalleri olmayan çocuklar, gökyüzü siyah anneler. Kendimle bunca uğraşmayı hak görmüyorum. Bahçelere yeni çiçekler ekme derdindeyim. Çocukların gözyaşları büyütsün onları, istemiyorum. Ve ben yaşamın kıyısında yaşamak nedir bilmiyorum. Konuşmak için çırpındığım gecelerden bahseder oluyorum. Çekip alan oluyor beni o derin kuyulardan. Oysa ben o kuyulara sesimin yankısı çoğalsın diye giriyorum. Kaybediyorum kendimi , bu kendini bulamayışların en güzeli oluyor. Ters düşsem de vicdanımla bazı gecelerde , hayallerimde yatan hayatlara dokunma düşüncesi dimdik bakışlarımı semaya çevirmek için bir umut oluyor. Ve benim yıldızım yolumu hep aydınlatacak biliyorum.
Sonay Akın